(...)
Από την άλλη πλευρά, με τον τίτλο-υπόστεγο «Αρχαίο Δράμα: Διεπιστημονικές και Δια-καλλιτεχνικές Προσεγγίσεις» και με υπότιτλο «Προμηθέας 2.0»* παρουσιάζεται στο Ιδρυμα Κακογιάννη μια πολυπρόσωπη έκθεση, που απλώνεται σε τρία επίπεδα (μαζί με το ισόγειο), υποστηριζόμενη από το ΕΣΠΑ και την Περιφέρεια Αττικής (μέσω του ΠΕΠ Αττικής 2014-2020).
Ωραίο είναι να αναλαμβάνει κανείς τέτοιες αισιόδοξες πρωτοβουλίες, που καλό είναι πάντως να συγκροτούνται πληρέστερα και πειστικότερα, εκτός κι αν είναι επιθυμητή η στόχευση της παρουσίασης μιας ελευθερίας πειραματισμών και ερευνητικών δοκιμών ή αναζητήσεων, που θεμιτές είναι, αλλά μπερδεύουν αντί να βοηθούν τον θεατή, καθώς το ένα έργο διαγκωνίζεται κι εν τέλει συγκρούεται με το άλλο. Από κείμενα βεβαίως, άλλο τίποτε. Πληθωριστική η κατάσταση από την άποψη του θεωρητικισμού. Τα είπαμε άλλωστε παραπάνω. Ο Προμηθέας εδώ προσεγγίζεται από όλες τις εκδοχές της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης, σαν να πρόκειται για αφιέρωμα στον Φρόιντ, κατά τα άλλα όμως; Χρειάζεται προσοχή στις «γεφυροποιήσεις». Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά η ανισότητα και κυρίως η παρουσίαση των έργων στους προκείμενους χώρους περιπλέκει τα πράγματα.
Ας το αντιληφθούμε επιτέλους ότι δεν πάνε όλα με όλα! Σε αυτές τις περιπτώσεις ποια «εικονοποίηση» εν τέλει καλείται να υπηρετήσει η εικαστική δημιουργία; Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν μπορώ πάντως να πω ότι δεν ξεχωρίζουν, ανάμεσα στα πολλά, και κάποια έργα, πολύ καλά μάλιστα, που θα μπορούσαν να σταθούν και σε όποια άλλη έκθεση, όπως των Σίμη Γκατένιο, Μιχ. Καλλιμόπουλου, Ν. Κοτσάμπαση, Ε. Μουζακίτη, Νίκου Μόσχου, Ισμήνης Μπονάτσου, Ν. Παπαδημητρίου, Φοίβου Σοφικίτη, Μάρθας Τσιάρα, Β. Φερεντίνου και Θεόδ. Χρυσικού.
Η ΑΘηνά Σχινά είναι Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού
*Ο ΜΓΚ συμετείχε στην έκθεση με την γλυπτική εγκατάσταση 'Στεκούμενος, σε κολώνα'.
Πλήρες άρθρο και πηγή: https://www.dimokratianews.gr/content/91531/eikastikes-gefyropoiiseis-ki-erotimata
